اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تنظیم شناختی هیجان و ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو

مقدمه: دیابت نوع دو یکی از شایع‌ترین بیماری‌های مزمن است که محدودیت‌های زیادی برای بیماران و خانواده‌های آنان ایجاد می‌کند. از این رو بهبود ویژگی‌های روانشناختی این افراد مورد توجه بسیاری از درمانگران قرار گرفته است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تنظیم شناختی هیجان و ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر نیمه تجربی با طرح پیش‌آزمون و پس‌آزمونو با گروه کنترلبود. جامعه پژوهش همه بیماران مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهر اهواز در سال 1394 بودند. در مجموع 30 بیمار با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروهمساوی (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه‌ای با روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. گروه‌ها پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان Garnefski et al. و مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو Bagby et al. را به عنوانپیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل کردند. داده‌هابا روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری (Mancova) و به کمک نرم‌افزار SPSS-21 تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد در مرحله پس آزمون بین میانگین‌های تنظیم شناختی هیجان و ناگویی هیجانی گروه‌های آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معناداری باعث افزایش تنظیم شناختی هیجان و کاهش ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شد (01/0 > P). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تنظیم شناختی هیجان و ناگویی هیجانی توصیه می‌شود مشاوران، درمانگران و روانشناسان بالینی از روش مذکور برای افزایش تنظیم شناختی هیجان و کاهش ناگویی هیجانی بیماران مبتلا به دیابت نوع دو استفاده کنند.